Ο Σαμαράς είναι "εν αναμονή". Τον περιμένουμε να φτιάξει κόμμα. Η Καρυστιανού επίσης "εν αναμονή". Μετεωρίζεται μεταξύ του "φτιάχνω" και "δεν φτιάχνω", οπότε εμείς "αναμένουμε". Ο Τσίπρας είναι διπλός. Και "εν αναμονή" και "σε δόσεις". Που σημαίνει ότι και κόμμα ετοιμάζει, και μας στέλνει κατά ριπάς τσούρμα με συμβούλους, που παριστάνουν την μαγιά του "εν αναμονή" κόμματος. Αυτό το συγκεκριμένο "σε δόσεις", το λες και κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας. Και ο Καραμανλής είναι "εν αναμονή", αλλά για άλλους λόγους. Σε κάθε εκδήλωση ή παρουσίαση ή διάλεξη ή εγκαίνια, του στήνουν μια καρέκλα και όλοι αναρωτιούνται: "τον αναμένουμε, αλλά θα 'ρθει ή δεν θα 'ρθει;". Μυστηριωδώς πως, το αν κάθε φορά "έρχεται" ή "δεν έρχεται", επιδρά ψυχολογικά τόσο στα σχέδια των υπολοίπων "εν αναμονή", αλλά και όσων διαθέτουν ήδη κόμμα. Τι τα θέτε, ζούμε στην εποχή της αλληλοσύνδεσης και της επιδραστικότητας, αλλά πρωτίστως στην εποχή του "δήθεν".