Του Γεωργίου Ι. Μάτσου* Ο πελάτης μου είχε απόλυτο δίκιο. Το εκθέσαμε μαζί με τον λογιστή του στον έμπειρο και σοβαρό υποδιευθυντή της ΔΟΥ. Αυτός δέχθηκε τη θέση μας έντιμα, ταχέως, χωρίς περιστροφές. Βγήκαμε από το γραφείο του χαρούμενοι. Εκείνη τη στιγμή όμως, μας είδε ο ελεγκτής της υπόθεσης ενώ έμπαινε στο δικό του γραφείο. Μας κοίταξε αιφνιδιασμένα, αλλά βλοσυρά. "Ωχ", είπε ο λογιστής. "Τώρα αυτός νομίζει ότι κανονίζαμε μίζες με τον υποδιευθυντή και αφήσαμε αυτόν απέξω". Δύο δευτερόλεπτα μετά, ο ελεγκτής ξαναβγήκε από το γραφείο του, υπολογισμένα ώστε να πέσει πάνω μας. "Τι θα γίνει με την τάδε υπόθεση", λέει εκνευρισμένα. Του εξηγεί ο λογιστής, του εξηγώ κι εγώ. Εις μάτην. Αμετάπειστος ο ελεγκτής. Το δημόσιο συμφέρον πάνω από όλα, λέει. Πώς θα το παραβλέψει αυτός το δημόσιο συμφέρον, λέει. Έφυγα από τη ΔΟΥ ξέροντας ακριβώς τη συνέχεια: Ότι θα... έβγαινα από την υπόθεση! Όπως πράγματι βγήκα. Δεν θέλουν δικηγόρους (πλην...