Στην Ελλάδα της υπερπαραγωγής νομικών και της υποπαραγωγής σεβασμού προς το κράτος δικαίου, επαναλαμβάνεται διαρκώς το ίδιο επικίνδυνο φαινόμενο: πολιτικοί να καταγγέλλουν αντιπάλους τους για το ποιους έχουν υπερασπιστεί στο πλαίσιο της δικηγορικής τους ιδιότητας. Βιαστές, παιδεραστές, τρομοκράτες-ηθικά φορτισμένα παραδείγματα, σχεδιασμένα να προκαλούν αποστροφή. Όμως εδώ το ζήτημα δεν είναι η ηθική του εκάστοτε δικηγόρου. Είναι η ίδια η ύπαρξη της φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Γιατί υπάρχει μια αλυσίδα αρχών που δεν μπορεί να σπάσει χωρίς να τιναχθεί ολόκληρο το οικοδόμημα στον αέρα. Ας πάρουμε όμως το πράγματα από την αρχή. Το τεκμήριο αθωότητας, ένα από τα βασικότερα κεκτημένα της φιλελεύθερης παράδοσης, σημαίνει ότι κάθε κατηγορούμενος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αυτό συνεπάγεται ότι το βάρος της απόδειξης πέφτει στον κατήγορο-το κράτος ή τον ιδιώτη-και όχι στον κατηγορούμενο. Δεν ζητάμε από τον πολίτη να αποδείξει...