Υπάρχει ένα οριακό σημείο συσσωρευμένης αποτυχίας που πλέον παρά τις όποιες προσπάθειες, η δυναμική των πραγμάτων δημιουργεί συνθήκες αιχμαλωσίας και καταβύθισης σε τοπίο κινούμενης άμμου. Κάθε κίνηση αποβαίνει μάταιη και κάθε πρωτοβουλία ατελέσφορη. Σε αυτό το σημείο βρίσκονται ο Νίκος Ανδρουλάκης, και το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και η αποχή του από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, σχολιάστηκε εκκωφαντικά με αρνητικό τρόπο, ενώ θα μπορούσε να αποβεί υπέρ του. Αναμφισβήτητα ήταν λάθος η απουσία του, αλλά με μία προσωπική συμπαθητική προς τους οικείους του εκλιπόντος δήλωση, και μια αναφορά στη μουσική του ευφυία, θα μπορούσε να αποσοβήσει τις αρνητικές κριτικές. Αντιθέτως, θα άρδευε θετικές εντυπώσεις, εμφανιζόμενος ως μεγάθυμος, υπενθυμίζοντας με τρόπο και διάθεση λησμονιάς την πολεμική που είχε υποστεί το ΠΑΣΟΚ από τον Νιόνιο. Γιατί ενώ στην ιδιοκτησιακή Αριστερά ο εκλιπών δεν άρεσε απλώς και μόνο γιατί από "δικός της" αριστερός έγινε...