Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για μια έκθεση φωτογραφίας που δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με κρότο, αλλά να σε κρατήσει κοντά της με τη σιγή. Η έκθεση του Γιάννη Γιαννάτου, "Πέρα από το Ορατό", δεν στήθηκε στο Ζάππειο για να περιγράψει το Άγιον Όρος· φτιάχτηκε για να σε μεταφέρει εκεί, σε έναν τόπο που ζει έξω από τον θόρυβο, σε μια σιωπή που δουλεύει σαν πυξίδα. Έτσι, φαίνεται πως εργάστηκε κι ο Γιαννάτος. Για δύο χρόνια, κινήθηκε στη μοναστική πολιτεία σαν προσκυνητής με κάμερα. Μαθητής, όπως ο ίδιος λέει. Και το αποφασιστικό "κλικ", η σύλληψη της στιγμής, δεν μας δείχνει εικόνες του γύρω μας αλλά περιπλανήσεις του γύρω μας. Ο φακός του έγινε εργαλείο μυσταγωγίας, όχι καταγραφής. Και το αποτέλεσμα είναι ένα έργο ποιητικό, βαθύ, κι απολύτως προσωπικό. Οι φωτογραφίες του μοιάζουν να έχουν ληφθεί έξω από τον χρόνο - μια αισθητική που ακουμπά στα ερείσματα του κινηματογράφου, με κάθε καρέ να στέκει αυτόνομο σαν ποιητικό απόσπασμα.