Το ελληνικό καλοκαίρι ήταν μελτέμι, δίχτυα και ισότητα Share: Share via Facebook Share via Twitter Share via LinkedIn Share via Email Από την έντυπη έκδοση Νικόλ Λειβαδάρη • [email protected] Το ελληνικό καλοκαίρι που μας μεγάλωσε ήταν αλμύρα κι ελευθερία. Ήταν ξυπόλυτες μέρες στην παραλία, ερωτευμένες βραδιές στο νησί, βουτιές στο μπλε, κλεμμένα σύκα και τεμπέλικα μεσημέρια. Το ελληνικό καλοκαίρι ήταν μελτέμι, δίχτυα και ισότητα. Για όλους είχε και όλους τους χωρούσε εκείνο το καλοκαίρι. Στο εξοχικό, στους κουμπάρους, στο ενοικιαζόμενο (με τον χρόνο) του θείου, στο σπίτι του παππού στο χωριό που, με έναν μαγικό τρόπο, χωρούσε μισή ντουζίνα ξαδέρφια και τους κολλητούς τους μαζί. Δεν ήταν διακοπές, ήταν νομοτέλεια. Κομμάτι του αυτονόητου της ελληνικής ύπαρξης. Χωρίς εκείνο το καλοκαίρι, δεν ερχόταν φθινόπωρο και δεν υπήρχε χειμώνας. Τώρα, το ελληνικό καλοκαίρι μυρίζει κλιματισμό και φυσάει αποκαίδια. Η παραλία είναι καμίνι που βράζει...