Η απελευθέρωση ορισμένων Ισραηλινών ομήρων από τη Χαμάς δεν συνιστά πράξη καλοσύνης, ούτε φανερώνει κάποιον αιφνίδιο ανθρωπισμό. Αντιθέτως, αποτελεί μία αναγκαστική τακτική υποχώρησης, επιβεβλημένη από την απομόνωση και την εξάντληση. Οι συσχετισμοί ισχύος στην περιοχή έχουν αλλάξει ριζικά. Το Ιράν, ο παραδοσιακός χρηματοδότης και προστάτης της Χαμάς, βρίσκεται πλέον σε στρατηγική αδυναμία. Υπό το βάρος της διεθνούς πίεσης, των εσωτερικών αναταραχών και των διαδοχικών πληγμάτων στις υποδομές του, έχει απολέσει την ικανότητα να απειλεί αξιόπιστα, ακόμη και μέσω των πυρηνικών του φαντασιώσεων. Την ίδια στιγμή, τα αραβικά κράτη έχουν στραφεί σε μία νέα προοπτική, εκείνη της ανάπτυξης, της περιφερειακής σταθερότητας και της ειρηνικής συνύπαρξης. Η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ακόμη και η Αίγυπτος και η Ιορδανία, έχουν διαμηνύσει σαφώς ότι δεν επιθυμούν πλέον να σύρονται σε πολέμους που αναπαράγουν μόνο φτώχεια...