Οι στατιστικές που μετρούν ένα οικονομικό μέγεθος "κατά κεφαλήν" είναι καλές για τους οικονομολόγους. Οι καλοί ανάμεσα στους οικονομολόγους, μαθαίνουν νωρίς να προσέχουν τις παγίδες που κρύβουν οι μέσοι όροι και οι πάμπολλες ειδικές κατηγορίες και εξαιρέσεις που κρύβονται πίσω από έναν αριθμό της στατιστικής. Όταν τις στατιστικές τις παίρνουν στα χέρια τους πολιτικοί και άλλοι τηλεπανελίστες... άστα να πάνε. Όπως για παράδειγμα τον εξαιρετικά "δημοφιλή" δείκτη της Eurostat, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους, που κατατάσσει την Ελλάδα ως την πλέον φτωχή χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πλην Βουλγαρίας. Ο σχετικός δείκτης διαιρεί το Εθνικό Προϊόν με τον πληθυσμό και βγάζει ότι βρισκόμαστε στο επίπεδο 70, που σημαίνει πρακτικά ότι είμαστε στο 70% του μέσου όρου εισοδημάτων της Ένωσης. Έτσι λέει, πράγματι, αλλά αυτό προκύπτει από το μέγεθος του ΑΕΠ, όταν διαιρεθεί με το σύνολο του πληθυσμού που δουλεύει ή έχει κάποια σύνταξη ή δηλώνει κάποια κέρδη.