Ο Διονύσης Σαββόπουλος για πολλούς υπήρξε ο ποιητής που αποφάσισε να τραγουδήσει τα ποιήματά του, ο τροβαδούρος που έβαλε ρεύμα στη ραχοκοκαλιά της ελληνικής παράδοσης. Ο Σαββόπουλος υπήρξε ταυτόχρονα ποιητής και τραγουδοποιός, θεατρίνος και παραμυθάς, διανοούμενος και ερμηνευτής του εαυτού του. Ο πιο σπουδαίος, ίσως, καλλιτέχνης της μεταπολεμικής Ελλάδας που μιλούσε τα ελληνικά σαν να τα ανέπνεε, κάθε του λέξη έβγαινε σαν φυσική προέκταση της φωνής του. Ο Σαββόπουλος έγραφε ποιητικά επειδή ο τρόπος που υπήρχε ήταν ποιητικός. Όλα πάνω του, οι χειρονομίες, οι παύσεις, ο ρυθμός του λόγου, ακόμη και η ειρωνεία του, έμοιαζαν φτιαγμένα από την ύλη της ποίησης. Οι στίχοι του ένωσαν τον λόγο με τη μουσική, τη φιλοσοφία με το γλέντι, το υπαρξιακό ερώτημα με τον ήχο της κιθάρας. Η γλώσσα υπήρξε το φυσικό του στοιχείο, την κατοικούσε. Μιλούσε ελληνικά με εκείνη την αίσθηση ελευθερίας που έχουν όσοι τα κατέχουν από μέσα, όσοι δεν τα σπουδάζουν...