Ο Σάββο κι εγώ ως επινόηση της ποίησης. Διονύσης Σαββόπουλος, Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα, Εκδ. Πατάκη, σελ. 336 Στο βιβλίο αυτό, ο Σαββόπουλος παύει να είναι το είδωλο μιας γενιάς και γίνεται ο αφηγητής της προσωπικής του αμηχανίας μπροστά στον χρόνο. Εισάγει έναν διάλογο ανάμεσα σε δύο προσωπεία, τον "Σάββο" και τον "εαυτό", και μέσα από αυτόν τον "διχασμό" ξανασυστήνεται, όχι ως μύθος ή "έξυπνος τροβαδούρος", αλλά ως άνθρωπος που αναμετριέται με το είδωλό του. Ο "Σάββο" είναι το προσωπείο, ο ρόλος που κατασκεύασε για να χωρέσει τη ζωή του στη σκηνή, όμως εδώ ο ρόλος αναλαμβάνει να αφηγηθεί τη γένεση του ίδιου του δημιουργού του. Πρόκειται για μια τολμηρή κίνηση με την οποία ο ήρωας υποδύεται τον συγγραφέα. Η φράση του "Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο", δηλώνει μια βαθιά ειρωνεία όπου ακόμη κι όταν "ομολογεί", ο Σαββόπουλος παραμένει στο μεταίχμιο τέχνης και ζωής, ποίησης και σκηνής. Η...