Για την υπόγεια διαδρομή των ανθρώπων που συνεχίζουν να αγαπούν, να δημιουργούν και να αντιστέκονται Share: Share via Facebook Share via Twitter Share via LinkedIn Share via Email Νατάσα Στασινού • [email protected] Υπάρχουν φωνές που δεν σβήνουν. Φλόγες που καίνε χαμηλά, χρόνια ολόκληρα, και φωτίζουν τη μνήμη ενός τόπου. Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν μια τέτοια φλόγα - ατίθαση, ανυπότακτη, γεμάτη ποίηση και ειρωνεία. Έφυγε χθες, αφήνοντας πίσω του τραγούδια που έγιναν ρίζες. Και ένα ζεϊμπέκικο που δεν χορεύεται, μόνο ακούγεται - βαθιά μέσα μας. Υπήρξε ποιητής, αφηγητής και καθρέφτης μιας Ελλάδας που πάλευε να βρει φωνή. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν υπήρξε απλώς τραγουδοποιός· ήταν ο άνθρωπος που μπόρεσε να ενώσει το λαϊκό με το λόγιο, το ροκ με το ρεμπέτικο, τη σάτιρα με την εξομολόγηση. Και να μετατρέψει τον καημό μιας ολόκληρης γενιάς σε ρεύμα που ηλεκτρίζει ακόμα. Το "Ζεϊμπέκικο" είναι ίσως το πιο πυκνό ποιητικό του σχόλιο πάνω στην...