Το ομιλείν τείνει -στις μέρες μας και ανέκαθεν- να είναι ευκολότερο από το ακούειν. Το δεύτερο απαιτεί περαιτέρω ενσυναίσθηση, μία φροντίδα απαιτητική προς το πρόσωπο που αποφασίζει να ανοίξει την ψυχή του υπό τον φόβο να μην ακουστεί, να μην κατανοηθεί. Τα μη χαρμόσυνα -πόνος και τραύματα- είναι κάτι κοινό στην ανθρωπότητα σε όλες της τις περιόδους, κι ένα χάδι ή μια αγκαλιά ως αντίδραση μετά το άνοιγμα της ψυχής είναι η απτή "απόδειξη" ότι καθένας δεν είναι μοναχός του. Εκεί που δεν επιδέχεται επούλωση μπορεί να επιτευχθεί απάλυνση. Τα παραπάνω τίθενται επί τάπητος -μεταξύ άλλων- με το πέρας της θέασης του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη (1928-2017), "Σ' εσάς που με ακούτε", στο "Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου", με αφορμή τον τίτλο αλλά και το περιεχόμενο του έργου της θεατρικής συγγραφέως και εκ των σπουδαιότερων γυναικείων μορφών των ελληνικών γραμμάτων. Γραμμένο το 2003, το έργο κατέχει διαχρονική ισχύ καθότι πραγματεύεται...