Η απουσία στοιχειωδώς αξιόπιστων προσώπων στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, ικανών να μαζέψουν τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της, αλλά και το κατακερματισμένο ακροδεξιό ακροατήριο που περιφέρεται ως πολιτικός νομάς, μοιάζει να έχει ανοίξει τον δρόμο για τους... συνταξιούχους της πρώτης γραμμής. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται να είναι το κίνητρο του Αντώνη Σαμαρά και της παρέας του να ξαναπαίξουν το χαρτί της "σκληρής Δεξιάς". Το διεθνές κλίμα τους κλείνει το μάτι: ευρωσκεπτικιστές, λαϊκιστές και ρωσικά υβριδικά σενάρια συνθέτουν το ιδανικό σκηνικό για νοσταλγούς μιας άλλης εποχής, όπου το παλιό και το φθαρμένο βαφτίζεται "νέα ελπίδα". Υπάρχει, όμως, ένα βασικό πρόβλημα: ο Αντώνης Σαμαράς σέρνει στην πλάτη του τη φθορά μιας κυβέρνησης που ελάχιστοι επιθυμούν να ξαναθυμηθούν, μαζί με το βάρος μιας παλαιότερης αποτυχημένης απόπειρας, της Πολιτικής Άνοιξης - εκείνου του ιδιότυπου πολιτικού ναυαγίου που ξέμεινε ως ανέκδοτο στα αρχεία της...