Ο ΣΥΡΙΖΑ που έφτιαξε ο Τσίπρας μετά το 2008, ήταν ένα μεγάλο πολιτικό σούπερ-μάρκετ. Χωρούσαν όλοι εκεί μέσα. Από τους ακροαριστερούς που φλέρταραν με τον Κουφοντινικό ένοπλο αγώνα, μέχρι τους νηφάλιους παλιούς ευρωκομμουνιστές του ΚΚΕ εσωτερικού. Από τους αντισυστημικούς ψεκασμένους που ψιλοπίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη, μέχρι τα ορφανά του Άκη Τσοχατζόπουλου που άφησαν την Χαριλάου Τρικούπη για να πιάσουν στασίδι στην Κουμουνδούρου. Κι από τους κακόμοιρους της Δυτικής Αθήνας που οι τράπεζες τους έπαιρναν το σπίτι κι ήθελαν σεισάχθεια, μέχρι τους μεγαλοαστούς της Φιλοθέης που τσαντίστηκαν επειδή πλήρωναν μεγάλο ΕΝΦΙΑ για τις βίλες και τις μεζονέτες τους. Μετά το 2015 συνεργάστηκε και με τους ακροδεξιούς του Καμένου, ενώ άνοιξε τις κυβερνητικές του αγκάλες και στην Καραμανλική λαϊκή Δεξιά. Εκεί έδεσε ολοκληρωτικά το γλυκό. Τόσο πολυσυλλεκτικό μαγαζί δεν είχε ματαξαναδεί μεταπολιτευτικά η χώρα. Εκτός ίσως από το ΠΑΣΟΚ του '81, όταν...