"Δε θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο. Φαινόμουν μεγάλος, ίσως γιατί οι αντίπαλοί μου ήταν μικροί". Έτσι απάντησε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε σχόλιο ενός συνεργάτη του ότι η μοίρα των μεγάλων είναι να έχουν ανάξιους αντιπάλους. Και το είπε αυτό ο Καραμανλής όταν οι αντίπαλοί του ήταν ένας Γεώργιος Παπανδρέου, ένας Σοφοκλής Βενιζέλος, ένας Σπύρος Μαρκεζίνης κι ένας Ηλίας Ηλιού για να μείνουμε στα πιο γνωστά ονόματα της εποχής των δεκαετιών του '50 και του '60. Αλλά κι ένας Ανδρέας Παπανδρέου, ένας Γεώργιος Μαύρος, ένας Χαρίλαος Φλωράκης κι ένας Λεωνίδας Κύρκος στην πρώιμη Μεταπολίτευση. Τι να πει δηλαδή και ο Κυριάκος Μητσοτάκης με αντιπάλους στην αρχή έναν Τσίπρα και μετά έναν Κασσελάκη, έναν Ανδρουλάκη, έναν Φάμελλο, έναν Βελόπουλο, μια Κωνσταντοπούλου, έναν Νάτσιο. Ίσως από σεμνότητα, ο Καραμανλής φυσικά δεν είπε τότε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι υπήρξε μεγάλος και όχι μόνο γιατί οι αντίπαλοί του ήταν μικροί. Αλλά γιατί κι...