Οι Conquistadors του Νίκου Κυριακόπουλου εμφανίζονται ως ήρωες ενός αλλόκοτου έπους· σαν μετόπες μιας παλιάς τραγωδίας ή καρέ από ένα χαμένο φιλμ που φωτίζει με φρενήρεις λάμψεις την "καρδιά του σκότους". Οι εικόνες, μετωπικές και πυκνές, διακρίνονται για τη σφιχτοδεμένη χρωματική λιτότητα - το κόκκινο και το μαύρο κυριαρχούν, σαν αίμα πάνω σε καμένο φλοιό - και συγκροτούν μια σύγχρονη εκδοχή του θεάτρου σκιών· όχι απλώς ως αισθητικό ύφος, αλλά ως υπαρξιακή αφήγηση. Ο καλλιτέχνης ανατρέχει όχι μόνο στα βάθη, αλλά και στον μύθο της Ιστορίας. Ανασύρει τον Πόνσε ντε Λεόν και τους Ισπανούς κατακτητές από τα αρχεία της αποικιοκρατικής φαντασίας και τους βυθίζει στο χάος της τροπικής ζούγκλας - ένα τοπίο τόσο φυσικό όσο και εσωτερικό. Ο Θάνατος, με ράσο ή σάρκα, ορθώνεται σαν φιγούρα-τοτέμ ανάμεσα στους μαχητές· ενώ η "πηγή της νεότητας" δεν παρουσιάζεται ως θρίαμβος της ζωής, αλλά ως ακόμη ένα φάντασμα του ανθρώπινου πόθου. Η επιλογή της...