Διανύουμε το σκοτάδι για να βγούμε στο φως, στο φως αποκαλύπτονται οι όποιες απώλειες. Εκείνες όσων "έφυγαν" μένουν στη μνήμη, κι εκείνες που δεν έγιναν γνωστές μένουν στην αφάνεια. Δεν μας αφήνει ασυγκίνητους το φως, σαν χάδι απαλό ζεσταίνει και καταπραύνει όσα μέσα έχουν φυλαχθεί. Είτε αυτό το φως είναι οι ακτίνες του ήλιου, είτε τα πρόσωπα εκείνα που για εμάς αποτελούν ένα κάποιο φως στην ψυχή και την πορεία μας - οι αγαπημένοι εκείνοι που σαν κεριά φωτίζουν το διάβα μας. Συνώνυμο της αλήθειας το φως - ανακαλώ το φως στο βλέμμα όσων μιλούν για οτιδήποτε αγαπούν ή τους "μιλά". Σαν εκείνη τη στιγμή να ανάγεται η ψυχή σε ανώτερο επίπεδο. Το βλέμμα παύει να είναι σκυφτό ή σε ευθεία γραμμή, σταδιακά εξυψώνεται, το ηχόχρωμα της φωνής μερικώς αλλάζει, γίνεται πιο τρυφερό, καθώς όλη η ύπαρξη έχει επιδοθεί να επικοινωνήσει τη δική της αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι θεμιτή, μία σταθερά στη ρέουσα πραγματικότητα στην οποία τείνει κι η εμφάνιση...