Του Χρήστου Χωμενίδη "Η Ίρις και άλλοι δύο συμμαθητές της έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Ο Ορφέας και ο κολλητός του έχουν δυσλεξία. Το κοριτσάκι στο πίσω θρανίο υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο φάσμα. Όσο για τον τυπάκο με τα φουντωτά μαλλιά, τον Διόνυσο, εντάξει, έχει μια ήπια δυσπραξία που προξενεί κάποια κοινωνική αδεξιότητα..." Κοίταζα τα κουκλάκια της δευτέρας τάξης και δεν μπορούσα να πιστέψω όσα μου έλεγε η δασκάλα τους και φίλη μου. Δεν βρισκόμασταν σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες. Αλλά σε ένα κανονικό δημοτικό, σε μεσοαστική γειτονιά της Αθήνας. "Ο καθένας δηλαδή από κάτι πάσχει;" "Εντάξει, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις..." "Οι εξαιρέσεις των απόλυτα "υγιών" παιδιών; Στοιχηματίζω ότι θα είναι και τα πιο χαζά - λάθος λέξη, συγγνώμη!" δάγκωσα τη γλώσσα μου "τα λιγότερο ενδιαφέροντα... Εμένα, αναρωτιέμαι, εάν στα εφτά μου με εξέταζαν ειδικοί, πόσα προβλήματα θα εντόπιζαν;" "Τι εννοείς;" "Είχα πλατυποδία - φορούσα ανατομικά...