Του Γεωργίου Ι. Μάτσου* Αντιφατική και ποδοσφαιροποιημένη, η προσέγγιση της ελληνικής κοινωνίας στους πολέμους άλλων χωρών καθόλου δεν βοηθά τη βαθύτερη κατανόησή τους: Οι ίδιοι που εξοργίζονται με τη ρωσική εισβολή σε ανεξάρτητο κράτος, ενθουσιάζονται με την επίθεση στο επίσης ανεξάρτητο Ιράν. Στην απέναντι όχθη, οι ίδιοι άνθρωποι που απειλούνται από την Τουρκία, παθιάζονται υπέρ του Ιράν, συμμάχου τής Τουρκίας, και εναντίον του αντιπάλου τής Τουρκίας, Ισραήλ. Οι φιλοϊσραηλινοί θυμούνται μόνον την 7η Οκτωβρίου, οι φιλοπαλαιστίνιοι μόνον τους μαζικούς θανάτους αμάχων στη Γάζα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από την εποχή του "δεξιότερα Κουροπάτκιν", το 1905, όταν οι θαμώνες των ελληνικών καφενείων συμβούλευαν τον Ρώσο στρατηγό Κουροπάτκιν να κινηθεί προς τα δεξιά στον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο. Είναι κατανοητές οι προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, στη χώρα που παραμένει στη νοοτροπία του 'αγγλικού', του 'γαλλικού' και του 'ρωσικού' κόμματος.