Γράφει ο Σωτήρης Δανέζης* Η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να πλήξουν τις υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν εντάσσεται σε μια παραλλαγή της στρατηγικής escalate to de-escalate και στοχεύει στην αναδιαμόρφωση της περιφερειακής ισορροπίας: στην πεποίθηση ότι η αμερικανική και ισραηλινή υπεροπλία μπορεί να καθορίσει το πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης, με όρους που εξυπηρετούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Το ερώτημα όμως δεν είναι τι επιδιώκουν οι ΗΠΑ, αλλά αν το Ιράν αποδέχεται τη θέση του αδύναμου κρίκου. Για το ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς, η απόκτηση πυρηνικής αποτρεπτικής ισχύος δεν αποτελεί έναν μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο. Είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης. Η επιμονή του να διατηρήσει, αν όχι να ενισχύσει, την ικανότητά του να χτίσει πυρηνικό οπλοστάσιο έχει καταγραφεί σε κάθε φάση της κρίσης από το 2002 μέχρι σήμερα. Και κάθε φορά που η Δύση πιστεύει ότι έθεσε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν υπό κηδεμονία, η Ιστορία την...