Του Χρήστου Χωμενίδη Οσάκις θέλουμε να παινέσουμε έναν δημιουργό, έναν πολιτικό κι έναν εγκληματία ακόμα - ακόμα, έχουμε την τάση να τον παρομοιάζουμε με κάποιον παγκοσμίου ακτινοβολίας ομότεχνό του. Ή με κάποιον ένδοξο πεθαμένο. Έτσι ο Διονύσης Σαββόπουλος, αποφαινόμαστε, είναι ο Μπομπ Ντύλαν της Ελλάδας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο δικός μας Ντε Γκωλ. Κι όποια γυναίκα δολοφονεί τα παιδιά της μια Μήδεια του σήμερα... Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - θρυλείται - σχεδόν εθίγη κάποτε από μια τέτοια σύγκριση. "Τι σχέση έχω εγώ με τον Κάρολο Ντίκενς;" αναφώνησε, διεκδικώντας την ιδιοπροσωπία του. Το μοναδικό και ανεπανάληπτο της δικής του παρουσίας στα γράμματα. Άριστα έπραξε κι ας ήξερε - δεν αμφιβάλλω - πως μας βολεύει τους ανθρώπους να βρίσκουμε ή να εφευρίσκουμε εκλεκτικές συγγένειες. Να φτιάχνουμε ομάδες και κουτάκια. Δεν κατακάθισε η σκόνη από την απόλυση και την επαναπρόσληψη του υπερδιάσημου Αμερικάνου τηλεπαρουσιαστή και μια μερίδα...