Μέσα στη γενικευμένη αβεβαιότητα ας ευθυμήσουμε λιγάκι. Τα όσα διαδραματίστηκαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως ιλαροτραγικά. Ήταν ένα συνέδριο απόγνωσης και ως γνωστόν η απόγνωση οδηγεί στη διάλυση. Κραυγές αγωνίας, προτάσεις απεγνωσμένων ανθρώπων που βίωναν την πτώση ενός κόμματος που πριν από δέκα χρόνια κατείχε την εξουσία. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν τι έφταιξε και βαδίζουν προς την καταστροφή. Είθισται τα συνέδρια να αποτελούν την αφετηρία μιας νέας πορείας, πιο αποδοτικής, πιο αισιόδοξης. Το συγκεκριμένο συνέδριο απεικόνιζε τη θλίψη για την κατάντια ενός χώρου και κυρίως τη θλίψη για την απουσία της οποιασδήποτε προοπτικής. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα κάποιος, με πειστικό τρόπο, να εξηγήσει γιατί πρέπει να υφίσταται ο δεδομένος ΣΥΡΙΖΑ. Τι έχει να προσφέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Φυσικά, όλα αυτό το σκηνικό υπάρχει διότι-όπως επισημαίνουν και οι ίδιοι-ποτέ δεν έγινε ένας διάλογος για τα αίτια των αλλεπάλληλων ηττών. Και...