Για δεκαετίες, η παγκοσμιοποίηση χρησίμευε ως η προεπιλεγμένη ρύθμιση για τη χάραξη οικονομικής πολιτικής. Οι ανοικτές αγορές, οι ελεύθερες ροές κεφαλαίων και οι ολοκληρωμένες αλυσίδες εφοδιασμού δεν ήταν απλώς μέσα πολιτικής, αλλά άρθρα πίστης. Από την Ουάσιγκτον έως τις Βρυξέλλες και το Πεκίνο, η πεποίθηση ήταν ότι η οικονομική ολοκλήρωση θα έφερνε ευημερία, θα εξασφάλιζε την ειρήνη και τελικά θα έφερνε πολιτική σύγκλιση. Αυτή η συναίνεση έχει πλέον καταρρεύσει. Αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι ένας τακτικός αναπροσανατολισμός της εμπορικής πολιτικής, αλλά μια ρήξη στην ίδια την πολιτική οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Τα προειδοποιητικά σημάδια ήταν πάντα παρόντα. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 αποκάλυψε την ευπάθεια της διασυνοριακής χρηματοδότησης και τους κινδύνους των απορρυθμισμένων αγορών. Ωστόσο, αντί για επανεξισορρόπηση, η αντίδραση ήταν η περιστολή. Η δημοσιονομική λιτότητα, τα οπισθοδρομικά φορολογικά συστήματα και η...