Το "λιτριβιό" της Άγιας Παρασκευής στο χωριό το γνώρισα λείψανο. Θύμα κι αυτό της εξέλιξης που έφεραν οι "μηχανές". (Όταν στο χωριό λέγαμε "πάω στη μηχανή", εννοούσαμε το ελαιουργείο). Έλα όμως που τα φαντάσματα του "λιτριβιού" παρέμειναν αθάνατα. Διότι σε κάθε "λιτριβιό" - αυτό έλεγε η παράδοση της Επτανήσου - εγκαταβιούσε μία δαιμονική ύπαρξη, ο "Μόρος". Κατάμαυρος, ώστε να μη διακρίνεται στο σκοτάδι και έτοιμος να σε αρπάξει από τα πόδια, αν πλησίαζες νύχτα το "λιτριβιό". Να λοιπόν και ο φύλακας των λιτριβιών. Έτσι, όσες φορές, μικρός, πέρασα νύχτα μόνος μου έξω από το "λιτριβιό" της Άγιας Παρασκευής, δεν περπάταγα αλλά "πετούσα", για να γλυτώσω από το μαύρο τέρας. Ο "Μόρος" δηλαδή, παρ' ότι προϊόν δεισιδαιμονίας, ήταν πραγματική ύπαρξη για έναν και μόνο λόγο: επειδή πιστεύαμε στην ύπαρξή του. Όπως στις αρχαϊκές κοινωνίες, όταν στην τάδε πηγή, στο τάδε δέντρο ή στο τάδε βουνό, κατοικούσε το τάδε πνεύμα, επειδή και μόνον το...