Δεν μπορώ άλλο την γκρίνια τους. Την καρμιριά τους, την διαρκή τους άρνηση και μουρμούρα. Φυσικά, και η κυβέρνηση δεν τα κάνει όλα σωστά, ασφαλώς και υπάρχουν παραλείψεις και αστοχίες και (καμιά φορά) ανοησίες στην καθημερινή της πολιτική, πλην αυτό ο αντιδραστικό και επίμονο μουρ-μουρ-μουρ σύσσωμης της αντιπολίτευσης καταντά ανυπόφορο. Μην σας πω και γελοίο. Καμιά φορά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο νιώθουν υποχρεωμένοι να μιλήσουν για όλα, μα όλα όσα κάνει ή εξαγγέλλει η κυβέρνηση. Θα πάθουν τίποτα δηλαδή, αν αφήσουν ασχολίαστο κάποιο μέτρο ή απόφαση, από τα εκατοντάδες που σκάνε στην πιάτσα κάθε μέρα; Διότι όταν μιλάς για τα πάντα και κάθε στιγμή, δίχως μάλιστα να έχεις επεξεργασμένη αντιπρόταση, στο τέλος πετάς και καμιά ανοησία που γυρίζει και σε βαράει στο κεφάλι σαν μπούμερανγκ. Για παράδειγμα, τι τους έπιασε και άνοιξαν μέτωπο με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας των ανηλίκων; Είχαν καμιά ανάγκη να το κάνουν; Μια επιτροπή...