"Λένε πως, κάποτε, σε χρόνια περασμένα, τότε που έγιναν τόσα και τόσα, πραγματικά, φανταστικά ή ξεχασμένα, κάποιος καταπιάστηκε με το γιγάντιο έργο να καταγράψει ολόκληρο το σύμπαν σ' ένα βιβλίο∙ και, με ζήλο παράφορο, σκυμμένος έμεινε στο απέραντο γραφτό του μέχρι που χάραξε και τον τελευταίο στίχο. Την τύχη ήταν έτοιμος να ευχαριστήσει, όταν σηκώνοντας τα μάτια, είδε πέρα έναν ασημένιο δίσκο στον αέρα κι έτσι κατάλαβε πως είχε λησμονήσει το φεγγάρι. Πρόκειται για επινοημένη ιστορία, όμως μας δείχνει αρκετά καλά ποια ειν' η πορεία και η μοίρα όσων για επάγγελμα έχουμε διαλέξει να μεταγράφουμε τη ζωή λέξη προς λέξη. Πάντοτε χάνεται το πιο σπουδαίο". Αυτά αφιερώνει στο φεγγάρι κάποιος που καταπιάστηκε με την Ιστορία και τον Μύθο αξεδιάλυτα για να δει την αφανέρωτη όψη της ζωής. Το ποίημα του Μπόρχες (σε άφταστη μετάφραση του Δημήτρη Καλοκύρη) θυμήθηκα τις μέρες αυτές που η ανθρωπότητα πέτυχε ένα από τα πιο μνημειώδη κατορθώματά της...