Φέτος το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, παρατήρησα κάτι επαναλαμβανόμενο -και εξοργιστικό. Κάθε φορά που προσπαθούσα να αφήσω φιλοδώρημα μέσω POS, οι εργαζόμενοι το αρνούνταν. Ευγενικά μεν, κατηγορηματικά δε. Κάποιοι χαμογελούσαν αμήχανα. Άλλοι ψιθύριζαν ότι "δεν θα το πάρουν ποτέ". Στην αρχή το θεώρησα σύμπτωση. Μετά το συνειδητοποίησα: το φιλοδώρημα έχει περάσει στα χέρια της εφορίας. Η νέα ρύθμιση της κυβέρνησης ορίζει ότι τα φιλοδωρήματα μέσω POS είναι αφορολόγητα μέχρι τα 300 ευρώ μηνιαίως και απαλλάσσονται από ασφαλιστικές εισφορές. Όλα δείχνουν νοικοκυρεμένα. Όμως στην πράξη, το μόνο που κατάφεραν είναι να στραγγαλίσουν μια αυθόρμητη πράξη ανθρώπινης ανταπόδοσης. Το φιλοδώρημα δεν είναι εισόδημα. Δεν είναι μισθός. Είναι ένας τρόπος να πεις "μπράβο" σε κάποιον που έκανε το κάτι παραπάνω. Μια πράξη αναγνώρισης, όχι μια τυπική συναλλαγή. Και ακριβώς γι' αυτό έχει αξία: επειδή δεν προϋπολογίζεται, δεν συμψηφίζεται...