Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, αυτό το θεμελιώδες εργαλείο που σε κάθε σοβαρό κράτος χρησιμοποιείται για τη βελτίωση των υπηρεσιών και την ανταμοιβή των ικανών, στην Ελλάδα παραμένει ένα ανέκδοτο περί ελληνικής νοοτροπίας. Ένα ακόμα σύμβολο της άρνησης να αποδεχθούμε το αυτονόητο: ότι η αξιοκρατία και η αποδοτικότητα δεν είναι προαιρετικές, ούτε διαπραγματεύσιμες. Πριν καλά-καλά ξεκινήσει η εφαρμογή της, όπως σε κάθε απόπειρα εφαρμογής, τα συνδικάτα και οι "θιγόμενοι" ξεκίνησαν να καταγγέλλουν κάθε προσπάθεια αξιολόγησης ως εργαλείο "διωγμού", "τιμωρίας" και "πολιτικής στοχοποίησης". Η ίδια η λέξη "αξιολόγηση" μοιάζει να προκαλεί αλλεργία σε ένα σύστημα που έχει γαλουχηθεί με την ιδέα της ατιμωρησίας και της αδιαφάνειας. Δεν είναι όμως η αξιολόγηση που τους ενοχλεί. Είναι η ίδια η έννοια της ευθύνης, της λογοδοσίας και της πραγματικής αποδοτικότητας. Διότι η αποδοτικότητα ποτέ δεν υπήρξε προαπαιτούμενο για την παραμονή σε μία...