Του Μανόλη Καψή Οι ερμηνείες για τα κρούσματα βίας στα πανεπιστήμια είναι πολλές. Από τη μία είναι το "ηρωικό παράδειγμα" του Πολυτεχνείου, που στη συνέχεια ευτελίστηκε και εκφυλίστηκε από τις αντισυστημικές (θα λέγαμε σήμερα) παρατάξεις των φοιτητών και το αναρχικό κίνημα, που παρήγαγε πλέον μόνο βία (αριστερή όμως, δηλαδή με ηθικό πλεονέκτημα, κεκτημένο από την εποχή της χούντας). Από την άλλη είναι η ατολμία των κυβερνήσεων να τα βάλουν "με τους νέους" (που ως γνωστόν έχουν πάντα δίκιο), είναι και το στραμπούληγμα της έννοιας του ασύλου, είναι ακόμα πιθανώς και η υπονόμευση κάθε ιεραρχίας και αίσθησης πειθαρχίας, ειδικά στο πανεπιστήμιο, που ξεκίνησε με την αποχουντοποίηση της μεταπολίτευσης και ολοκληρώθηκε με τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ. Όλα σωστά. Το ερώτημα όμως είναι γιατί το φαινόμενο επιμένει. Και αφού η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να το αντιμετωπίσει δυναμικά, γιατί μέχρι στιγμής αποτυγχάνει; Πέρασε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια...