Το πρώτο που μαθαίνει ο δημόσιος υπάλληλος, ειδικά όποιος ελπίζει να φτάσει στην κορυφή, είναι να φυλάει τον πισινό του. Δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Αρκεί να περνά τις ευθύνες που του ανατίθενται, προς τα κάτω και, ακόμη καλύτερα για όσες είναι πιο μεγάλες, προς τα πάνω. Προς την πολιτική ηγεσία. Η μέθοδος, παλαιά και δοκιμασμένη στα ελληνικά πράγματα αλλά και σε άλλα κράτη, είναι αποτελεσματική. Αν ο υπουργός δεν έχει κοντά του και γύρω του, γενικούς διευθυντές ικανούς να τον προφυλάξουν, θα την πατήσει. Σίγουρα. Απαραίτητο συμπλήρωμα της μεθόδου είναι η παραπομπή κάθε μείζονος ζητήματος, κάθε περίπλοκης και ίσως "επικίνδυνης" απόφασης, ακόμη πιο ψηλά, στη Βουλή. Ο πολιτικός προϊστάμενος ενημερώνεται από την κρατική γραφειοκρατία πως "αυτό που θέλει να γίνει, απαιτεί νομοθετική ρύθμιση". Εκεί το μπαλάκι χάνεται απολύτως. Η Δικαιοσύνη, εφόσον χρειαστεί, δυσκολεύεται να κρίνει. Κυρίως όμως, αφού το έχει ψηφίσει η Βουλή, κανείς...