Υπάρχουν στιγμές που ένα κράτος δείχνει αν έχει ωριμάσει. Όχι με θορυβώδεις μεταρρυθμίσεις ή επικοινωνιακές κορώνες, αλλά με πράξεις που αποκαθιστούν το αυτονόητο. Η απόφαση του πρωθυπουργού να αναθέσει την αποκλειστική ευθύνη για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Υπουργείο Άμυνας είναι μια τέτοια στιγμή. Για χρόνια, το ιερότερο σημείο της ελληνικής πολιτείας βρισκόταν σε ένα θολό καθεστώς αρμοδιοτήτων. Η Βουλή, η Αστυνομία, ο Δήμος, το Υπουργείο Πολιτισμού και η Προεδρική Φρουρά μοιράζονταν την ευθύνη χωρίς κανείς να την αναλαμβάνει. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο χώρος που θα έπρεπε να λειτουργεί ως σύμβολο ενότητας και σεβασμού μετατράπηκε σε σκηνικό φθοράς και πολιτικής εκμετάλλευσης. Η εικόνα των πανό και των συνθημάτων μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι "ελευθερία έκφρασης". Είναι αποτέλεσμα δεκαετιών θεσμικής χαλάρωσης και κοινωνικής αδιαφορίας. Από τον ωχαδερφισμό και το "έλα μωρέ τώρα" φτάσαμε στη βεβήλωση...