Του Αλέξανδρου Δρίβα* Μια από τις μεγαλύτερες αυταπάτες της περιόδου της θριαμβολογίας που ακολούθησε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ήταν η πρόοδος των ευρω-ατλαντικών σχέσεων. Αυτή η χίμαιρα πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε πολλοί διπλωμάτες, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, κτλ, όταν μιλούσαν για αμερικανική εξωτερική πολιτική, την ίδια στιγμή θεωρούσαν δεδομένη την ευθυγράμμιση της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Αν θέλουμε να είμαστε συγκεκριμένοι, των τριών ισχυρών κρατών της -τότε- Ε.Ε., της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Αυτό γιατί παρόλο που ο ένας από τους τρείς πυλώνες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν (και τυπικά παραμένει) η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, δεν υπήρε ποτέ "κοινή", ποτέ "εξωτερική πολιτική" και ποτέ "άμυνα". Mε τον πόλεμο του Ιράκ στην αυγή του 21ου αιώνα, ήρθε η πρώτη τρανή απόδειξη οτι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι δύο πλευρές είχαν αρκετά ανταγωνιστικά συμφέροντα. Ουσιαστικά, το...