Καθόταν απέναντί μου. Μάτια κουρασμένα, ύφος ευγενικό, ίσια στάση. Ενας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος λάμβανε σεβασμό, αναγνώριση και επιτυχία. Αναμφίβολα του άξιζε. Σκέφτηκα πως λίγοι θα τον είχαν δει όπως εγώ εκείνη τη στιγμή. Ήταν εντελώς αβέβαιος. Δεν είχε έρθει για να τον βοηθήσω να ξεκινήσει κάτι καινούριο. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ειδικά σε αυτό δε με είχε ανάγκη. Χρειαζόταν όμως τη βοήθειά μου επειδή κάτι παλιό δεν τον άφηνε να προσωρήσει μπροστά. Το παλιό ήταν μία εταιρεία που είχε χτίσει. Ένας ρόλος που τον είχε διαμορφώσει και μία ταυτότητα που ενώ τον τίμησε και την τίμησε, δεν την ήθελε πια ενώ ταυτόχρονα δεν ήξερε και πως να την αφήσει πίσω. "Απλά δεν ξέρω αν είναι ώρα να παραιτηθώ", είπε. Σαν θεραπευτής και executive coach έχω ακούσει αυτή τη φράση σε χίλιες και μία διαφορετικές εκδοχές:Ισως ήρθε η ώρα να κρεμάσω τα παπούτσια.Δεν ξέρω αν θα πρέπει να προχωρήσω σε διαζύγιο.Φοβάμαι πως το ταλέντο μου έδωσε όσα...