Χθες ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου. Σαν κάποιον που πολεμά λυσσαλέα επί δεκαπενταετία έναν πανίσχυρο εχθρό για να τον νικήσει, αλλά την ώρα που τον βλέπει να καταρρέει ηττημένος, τον πιάνει μια αλλόκοτη συμπόνια για τον μεγάλο του αντίπαλο. Το ένιωσα χθες, βλέποντας την Interview να δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ 2,9% στην πρόθεση ψήφου, δηλαδή να τον στέλνει εκτός επόμενης Βουλής. Εντάξει, στην αναγωγή τον πήγε στο 3,6%, αλλά πάλι ξέρουμε πως όταν ένα πιτσιρίκι μπει στην κάθετη νεροτσουλήθρα και πάρει την κατηφόρα, δεν έχει καμιά πιθανότητα να ξαναγυρίσει. Το νερό και η βαρύτητα το σπρώχνουν προς τα κάτω, όχι προς τα πίσω. "Μα δεν είναι δίκαιη τιμωρία γι αυτούς, να βρεθούν στα εξωκοινοβουλευτικά παγκάκια της πλατείας Συντάγματος;" θα ρωτήσετε. Ασφαλώς είναι, και φρονώ πως έτσι που πηγαίνει το πράγμα, δεν θα τον γλυτώσουν τον ξαφνικό πολιτικό θάνατο. Είναι καταδικασμένοι, την επομένη των εκλογών να ξαναμαζευτούν όλοι μαζί στο Dolce στην Πατριάρχου...