Του Χρήστου Χωμενίδη Θα μου φαινόταν τουλάχιστον ανόητος ο εργοδότης που θα απασχολούσε κάποιον επί δεκατρείς συναπτές ώρες. Ακόμα κι αν το επέτρεπε ο νόμος. Είναι ηλίου φανερότερο ότι κανένας άνθρωπος δεν αντέχει να εργάζεται αποδοτικά από τα χαράματα ίσαμε το βράδυ - θα εξαντληθεί τελείως, πιθανότατα δε να καταλήξει λόγω κόπωσης επικίνδυνος για τον εαυτό του, ίσως και για άλλους. Οι αγρότες το πάλαι; Οι βιομηχανικοί εργάτες στη βικτωριανή εποχή; Οι ταξιτζήδες, σήμερα, στην Αθήνα, που δυσανασχετούν ή που καυχιούνται ότι κάνουν διπλοβάρδια; Όταν όντως έτσι συμβαίνει και δεν αράζουν απλώς στο πάρκινγκ του αεροδρομίου, περιμένοντας την κούρσα των σαρανταπέντε ευρώ, καταπονούν τρομερά τον οργανισμό τους. Υποσκάπτουν την υγεία τους. Δρομολογούν την πρόωρη συνταξιοδότηση τους λόγω ανηκέστου βλάβης. Ό,τι τους μένει στο παντελόνι ύστερα από ένα οκτάωρο στο τιμόνι, θα αντιτείνετε, δεν τους φτάνει. Αυτό είναι ακριβώς το νόημα των...