Emmanuel Bove, "Η Παγίδα", μτφρ. - εισαγωγικό σημείωμα Μαρία Γυπαράκη, εκδ. Στίλβη Η σιωπηλή συντριβή του εσωτερικού ανθρώπου Ορισμένα βιβλία δεν φωνάζουν. Ανασαίνουν. Δεν διεκδικούν χώρο στο ράφι της Ιστορίας, αλλά τρίζουν ήσυχα στη γωνία του, εκεί όπου η ενοχή, η παραίτηση, η ντροπή και το ανείπωτο μαζεύονται σιωπηλά. Η Παγίδα του Εμανουέλ Μποβ είναι ένα τέτοιο βιβλίο, μια αφήγηση που δεν ζητά την προσοχή σου, αλλά σε στοιχειώνει με τον τρόπο που σε αφορά ενώ γυρνάς το βλέμμα αλλού. Ο Ζοζέφ Μπριντέ, νεαρός δημοσιογράφος, προσπαθεί να διαφύγει από τη Γαλλία του Βισύ και να φτάσει στο Λονδίνο για να ενταχθεί στην Αντίσταση. Κι όμως, το μυθιστόρημα δεν είναι μια αφήγηση ηρωισμού. Είναι η αργή εξασθένιση ενός ανθρώπου που θέλει να μείνει όρθιος χωρίς να τον κρατά πια τίποτα. Που ελπίζει σ' ένα θαύμα αξιοπρέπειας την ίδια ώρα που όλοι γύρω του διαλέγουν την επιβίωση με κάθε τίμημα. Ο ήρωας δεν πέφτει στην παγίδα. Είναι ήδη μέσα της. Και...