Καταραμένη Πέμπτη 6 Ιουνίου 9 και κάτι το πρωί. Μας έφερες το καταχείμωνο μέσα στο καλοκαίρι, Ηλία. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Γιατί μετά από ένα χρόνο τις αισθάνομαι πιο ανοιχτές από ποτέ; Και γιατί πέρασε τόσο γρήγορα αυτός ο διαολοχρόνος; Ξέρω γιατί. Γιατί είσαι δίπλα μας κάθε στιγμή. Τόσο απλά... Επειδή εκτός από τους συγγενείς και τους στενούς φίλους, κάποιοι θα πουν τι μας λες τώρα. ΗΛΙΑΣ ΤΖΑΦΕΡΗΣ. Όλα κεφαλαία για τον άνθρωπο που αξίζει. Για τον άνθρωπο Ηλία: Θα πρέπει να γράψω τόσες λέξεις που στο τέλος θα τις ξεχάσετε και είναι κρίμα. Για τον επαγγελματία δημοσιογράφο Ηλία θα πω τούτο. 36 χρόνια στο χώρο μας, μόνο εσύ έδινες προκαταβολικά το μισθό. Ρωτούσες αν υπήρχε ανάγκη, ήξερες τα πάντα, με μια ματιά... Μπαίνεις στο πάνθεον, μαζί με τον Κώστα Γερονικολό και τον Κλεομένη Γεωργαλά. Λείπεις σε όλους μας, Λιάκο. Περισσότερο στη γλυκιά μανούλα σου. Στον αδελφό σου, σκυλί του πολέμου κι αυτός = Τζαφέρης άλλωστε.