Δεν πρόκειται για μυστήριο. Η βία στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι σκοτεινός μηχανισμός κάποιας αόρατης μειοψηφίας, ούτε απόρροια ξαφνικών κοινωνικών εντάσεων. Είναι αποτέλεσμα πολυετούς πολιτικής συνενοχής, ιδεολογικής χειραγώγησης, κρατικής και κοινωνικής αδιαφορίας. Ένα συστημικό (sic) φαινόμενο που αποκρυσταλλώθηκε μεθοδικά μέσα από ένα υποτιθέμενο "προοδευτικό πλαίσιο ελευθερίας", το οποίο στην πράξη εξυπηρετεί μόνο την αυθαιρεσία και την ασυδοσία. Η εικόνα δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε μεμονωμένη: φοιτητές ξυλοκοπημένοι, καθηγητές εξευτελισμένοι, πρυτάνεις διαπομπευμένοι, αίθουσες κατεστραμμένες, βιβλία καμένα, πρόσωπα δημοσιοποιημένα σε αφίσες με την ένδειξη "ανεπιθύμητοι". Κάποιοι τα αποκαλούν "παραφωνίες". Άλλοι τα περιγράφουν με όρους "λαϊκής αντίδρασης". Στην πραγματικότητα, είναι η επιβολή της σιωπής μέσω της βίας. Και όσοι δεν το βλέπουν, είναι επειδή τους βολεύει να κοιτούν αλλού. Από τη δεκαετία του '80 μέχρι...