Η Νέα Δημοκρατία υποφέρει ως πολιτικό κόμμα, από μία ιδιομορφία. Ιδιομορφία που την ακολουθεί από την ίδρυσή της. Η αμφισβήτηση της εκάστοτε ηγεσίας της είναι τόσο συχνή ώστε να μοιάζει σχεδόν, με φυσιολογική κατάσταση. Δεν γλίτωσε από αυτήν ούτε ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, που είδε το ίδιο του το δημιούργημα να τον φθείρει. Σε ένα κεντροδεξιό κόμμα η εσωτερική αντιπαράθεση είναι αναμενόμενη· το παράλογο είναι ότι στην Ελλάδα η αντιπαράθεση σπάνια γεννά ιδέες. Συνήθως γεννά ίντριγκες. Αν η ΝΔ λειτουργούσε ως κανονικό κόμμα δυτικού τύπου, οι τάσεις της θα ήταν θεσμοθετημένες, μέρος της καθημερινότητας. Εδώ η διαδοχολογία μετατρέπεται σε σπορ εσωστρέφειας. Και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά: σε μια χώρα όπου τα πολιτικά κόμματα κάποτε αυτοπροσδιορίζονταν ως "Γαλλικό", "Ρωσικό" ή "Αγγλικό" η κανονικότητα μάλλον φαντάζει πολυτέλεια. Το ίδιο ισχύει και για τα κίνητρα των βουλευτών. Η θεωρία μιλά για ιδεολογίες και στρατηγικές, η πράξη...