Του Άγη Βερούτη Στο χθεσινό μου σημείωμα, μίλησα για την πολιτισμική διάσταση του Δημογραφικού, αποκλίνοντας από την συνήθη οικονομική προσέγγισή μου. Τα ερωτήματα που έθεσαν οι σχολιαστές του forum, πιάνοντας μια φευγαλέα φράση του σημειώματος, όπου μιλούσα για έλλειψη οράματος για το μέλλον της χώρας ["Όμως πάνω απ όλα, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να ξαναδοθεί όραμα στους νέους. Γιατί παιδιά κάνουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το μέλλον αξίζει."], ήταν αμείλικτα. Συνοψίζω τον κεντρικό άξονα αρκετών σχολίων: - Πώς θέλουμε οι νέοι μας να κάνουν όνειρα για το μέλλον, και για οικογένεια, όταν η καθημερινότητά τους, επιβάλλει να σχεδιάζουν το πολύ ως το τέλος του μήνα; Χωρίς όραμα. Μεταξύ πολλών σχολίων (και αρκετών αφορισμών) στέκομαι σε ένα, του σχολιαστή howlow του Capital: ______ "Προς τον αρθρογράφο, Αγαπητέ έχετε κάνει παρέα με 30άρηδες; Και δεν εννοώ να πιείτε απλά έναν καφέ! Σας μεταφέρω λοιπόν, πώς αισθάνονται στο περίπου: -πλήρη αγανάκτηση με όλα...