Τυλιγμένος με το πέπλο του μύθου και της αρχαίας μυστηριακής ενέργειας του τόπου του, ένας ποταμός συνεχίζει να ρέει αέναα ανάμεσα στα βουνά και τα χωριά της Ηπείρου. Το όνομά του ξεκινά από την αρχαία ελληνική λέξη "άχος", που σημαίνει "λύπη", "στενοχώρια". Είναι ο "ποταμός της λύπης", ο Αχέροντας. Μένοντας πιστός στην πορεία που ακολουθούσε από αρχαιοτάτων χρόνων, ο Αχέροντας, βουτηγμένος σε τοπία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς απ' άκρη σ' άκρη, φαίνεται παράλογο να κατέχει έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Μπροστά, όμως, στις καταπράσινες ομιχλώδεις όχθες του και τα κρύα κρυστάλλινα νερά του, οι αρχαίοι έβλεπαν τον τόπο του τελευταίου τους ταξιδιού. Έβλεπαν μια Πύλη. Ένα πέρασμα, που θα τους οδηγούσε στην τελευταία κατοικία τους. Ανάμεσα στις διάφορες πύλες για τον Κάτω Κόσμο (τον αρχαιοελληνικό ορισμό του κόσμου των νεκρών), ο Αχέροντας ήταν η δημοφιλέστερη. Ο αγγελιαφόρος των ολύμπιων θεών, ο Ερμής, αρκετές φορές άλλαζε για λίγο...