Για να καβαλήσει το κύμα - προλαβαίνοντας όποιον άλλο ετοιμάζεται να κάνει κόμμα, κίνημα ή και εξέγερση για να σώσει τη χώρα από τη "χούντα" του Μητσοτάκη - ο κ. Τσίπρας επέλεξε τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα δεν παραιτήθηκε από βουλευτής για λόγους συνείδησης. Αμφισβήτησε με δολιότητα τον βασικό πυλώνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επιχειρώντας να εμφανίσει την "έξοδό" του ως είσοδο σε κάποιου είδους αντισυστημικό καθαρτήριο. Όπως αυτό που οικοδομεί η κυρία Μαρία Καρυστιανού, δηλώνοντας "προσεύχομαι να βγει κάτι καθαρό, κάτι καινούργιο για να αλλάξει τη ζωή μας και αυτοί που μας κακοποιούν να μπουν φυλακή. Η κάθαρση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την κοινωνία, δεν μπορεί να κάνει κάθαρση το ίδιο το σύστημα". Το στόρυ της παραίτησης Τσίπρα υπηρετεί κάτι λιγότερα ηθικό και ευγενές - ναι, γράφτηκαν και τέτοιοι ύμνοι - από το να απελευθερωθεί από τα δεσμά του ΣΥΡΙΖΑ και να μην βλάψει το πρώην κόμμα...