"Στη μαμά σου πήρα μια ποδιά και κάτι γάντια κουζίνας σε ινδιάνικο στυλ, κεντημένα με χάντρες! Έχουν πολύ γούστο, είναι εντελώς εξωτικά! Να, δες! Θα της τα πάω εννοείται εγώ..." "Πάλι τα ίδια, μωρέ Ελενίτσα μου;" "Ως πότε, Αλέξανδρε, θα με κρύβεις από τη μάνα σου;" "Είναι εβδομήντα χρονών και θρησκόληπτη. Θες να της έρθει κόλπος;" "Επειδή ο κανακάρης της έχει γκόμενα;" "Χαμήλωσε, σε παρακαλώ, τη φωνή σου..." "Θα φωνάζω όσο θέλω! Σάμπως μας καταλαβαίνει κανείς; Εδώ που με κουβάλησες ούτε αγγλικά σκαμπάζουν!" Δεν μιλούν πράγματι αγγλικά στην Μπογκοτά. Ίσως και από άποψη. Τα ισπανικά κυριαρχούν στη Λατινική Αμερική, επελαύνουν στη Βόρεια, γιατί να μπουν στον κόπο οι Κολομβιάνοι να μάθουν τη γλώσσα των γκρίνγκος; Εμείς, από την άλλη, όποτε βρισκόμαστε στο εξωτερικό, απολαμβάνουμε ιδιαίτερα να σχολιάζουμε τους γύρω μας. Να ξεφουρνίζουμε απίστευτες χοντράδες οχυρωμένοι πίσω από το ακατάληπτο των ελληνικών. Δεν πρόκειται όμως τώρα για κάτι...