Πώς θα έδειχνα την παρακμή, την απελπισία της Δύσης; Με δύο εικόνες. Η μία θα ξεχείλιζε από χονδρούς ανθρώπους πάσης ηλικίας. Εθισμένους στο αλεύρι, στα λίπη, στη ζάχαρη, παραιτημένους από τη φιλοδοξία να μειώσουν το βάρος τους ή ακόμα και περήφανους για το υπερχειλίζον σώμα τους - σήμερα το ονομάζουν σεβασμό στη διαφορετικότητα και αναθεματίζουν ως χονδροφοβικό όποιον δεν τους θαυμάζει. Κάποτε έλεγαν απλώς "τα πάχη μου, τα κάλλη μου". Οι χανούμ μπουρέκ της λάγνας κάποτε Ανατολής και τα αγγελούδια στους αναγεννησιακούς πίνακες ήταν πιο εύσαρκα -και πιο χαρούμενα- από τα σημερινά "plus size" μοντέλα... Στην άλλη εικόνα θα πόζαραν οι αδύνατοι. Οι φανατικά fit. Όσοι συχνάζουν καθημερινά στα γυμναστήρια ή καταβροχθίζουν χιλιόμετρα στα πάρκα, με ακουστικά στα αυτιά, με έξυπνα ρολόγια που μετρούν παλμούς και καιόμενες θερμίδες. Όσοι ελέγχουν σχολαστικά τη διατροφή τους, θορυβούνται άπαξ και πάρουν πεντακόσια γραμμάρια, μικραίνουν περαιτέρω...