Η μνήμη είναι κολλητική, μεταδοτική, και πολλές φορές επικίνδυνα δανεική. Αν η μνήμη ήταν άτομο, θα την είχαμε μηνύσει για απάτη. Παριστάνει το απόλυτο αρχείο της ζωής μας, αλλά κάθε φορά που την ανοίγεις, έχει αλλάξει τους όρους του συμβολαίου. Νομίζουμε πως θυμόμαστε, στην πραγματικότητα ξαναγράφουμε. Και κάθε "θυμάμαι" είναι μια πολιτική πράξη: ποιον αφήνω μέσα, ποιον πετάω έξω, πώς φτιάχνω την ιστορία μου. Από τη χαρά στο φιάσκο Η πιο σκληρή απόδειξη γι' αυτό είναι οι προδομένες μνήμες. Μια γυναίκα που μαθαίνει ότι ο σύντροφός της την κορόιδευε για χρόνια, δεν ξαναβλέπει απλώς το μέλλον της διαφορετικά, βλέπει αλλιώς και το παρελθόν της. Εκείνες οι στιγμές που κάποτε ήταν παρηγοριά γίνονται σήμερα φάρσα. Τα χαμόγελα μοιάζουν ψεύτικα, οι φωτογραφίες σκηνικά ενός θεάτρου με πλαστό σενάριο. Τίποτα δεν άλλαξε στο τι έγινε, κι όμως όλα έχουν αλλάξει στο πώς θυμάται. Η μνήμη δεν ενδιαφέρεται για τα γεγονότα, ενδιαφέρεται για τις...