Όταν μου ανατέθηκε αυτό το κείμενο για τον πατσά και τα πατσατζίδικα της Θεσσαλονίκης, ένιωσα να αναθερμαίνεται μια σχέση που στο διάβα πενήντα και πλέον χρόνων είχε σε κάποιο βαθμό ξεθωριάσει. Η σχέση αυτή ξεκίνησε και στέριωσε σε όλη τη δεκαετία του '60 εξαιτίας μιας αναγκαστικής συγκυρίας. Το σπίτι μου και τότε και τώρα είναι δίπλα στο Αλατζά Ιμαρέτ, το επιλεγόμενο και Ισάκ Πασά Τζαμί ή και απλώς το Τζαμί της Κασσάνδρου. Για να πάω στο σχολείο μου, στο 4ο Γυμνάσιο και μετά στο 4ο Λύκειο, έπρεπε να περάσω δίπλα από το Γενί Χαμάμ, την επονομαζόμενη εδώ και χρόνια Αίγλη, τον Αϊ-Δημήτρη, στη συνέχεια την οδό Ολύμπου, Τοσίτσα και λίγο παραπέρα να φτάσω στην οδό Συγγρού -άσημη στη Θεσσαλονίκη, λαμπρότατη και τεράστια στην Αθήνα- και έπειτα στο σχολείο. Σε αυτή τη διαδρομή, δύο φορές την ημέρα πηγαινέλα, ακόμα και το Σάββατο, γιατί τότε τα σχολεία λειτουργούσαν και τα Σάββατα, έπρεπε να περάσω υποχρεωτικά μπροστά από το Πατσατζίδικο του...