Κολλημένος στην Κηφισίας, απόγευμα, τελευταίες μέρες του Αυγούστου, στο γραφείο έχω αφήσει να σιγοβράζει ένα τεύχος για το κρασί, βυθίζομαι στις σκέψεις μου: Στα χρόνια της Μεγάλης Φενάκης, το νέο ελληνικό κρασί υπήρξε περίβλεπτο αξεσουάρ με snob value για τον Νεοέλληνα. Του σέρβιρε απλόχερα τη "χρυσή" ευκαιρία να νιώσει σημαντικός, φτασμένος, connoisseur. Χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς οινική κουλτούρα, χωρίς ιστορική εμπειρία, χωρίς εμπεδωμένο γαστρονομικό κεφάλαιο ή, τέλος πάντων, με μια αβαθή γνώση, δανεική και απαίδευτη, ο καταναλωτής έκανε βουτιά στο νεοαποκτηθέν κολονάτο ποτήρι του για να ανασύρει το ρηχό όνειρο μιας αστραφτερής ζωής. Αναδύομαι από τις σκέψεις μου, στην Κηφισίας ο χαμηλός ήλιος στέλνει τώρα τις ακτίνες του οριζόντια κι αυτοί οι παλιόδρομοι της Αθήνας με την ξεθωριασμένη άσφαλτο, επικίνδυνοι καθρέφτες που τυφλώνουν. Από το πορτ μπαγκάζ ακούγεται ένα σποραδικό γκλιν γκλιν από μερικά μπουκάλια κρασί που πήρα στις...