Σπίτι μου σπιτάκι μου! Αυτό μουρμουράω, κάπως σαν mantra, κάθε φορά τη στιγμή που ανοίγω την πόρτα μετά από τις διακοπές. Όσο ωραία κι αν έχω περάσει, ακόμα κι αν ήθελα λίγο παραπάνω, σαν το σπίτι δεν έχει. Κάποιος θα με έλεγε κι αχάριστη... Η ανακούφιση, βέβαια, δεν κρατάει και πολύ. Μια η βαλίτσα που πρέπει κατ' αρχάς να ανοιχτεί - έχω αφήσει να περάσουν και τρεις και τέσσερις μέρες κοιτώντας τη με βλέμμα απλανές -, το ξεχώρισμα των ρούχων, η τακτοποίηση των συμπράγκαλων, τα δεκάδες πλυντήρια που πρέπει να μπουν, τα ψώνια που πρέπει να γίνουν, κι άλλα πολλά, και παφ, καλώς το άγχος, καλώς μου το βρε, σε πεθύμησα! Και κάπου εδώ φτάνουμε στο μαγείρεμα. Τι στο καλό να φτιάξω σήμερα, δεύτερη μέρα της επιστροφής; (την πρώτη έχει ντελίβερι, παραδοσιακά, μην τρελαθούμε κιόλας!). Αγωνιώδες το ερώτημα, σχεδόν υπαρξιακό. Να είναι εύκολο, σχετικά γρήγορο, απλό, να φτουράει και να μπορούμε να το φάμε την άλλη ή την παράλλη μέρα. Με μια...