Για την Τήνο καρδιοχτύπησα για πρώτη φορά 35 ολόκληρα χρόνια πριν, όταν κατέβηκα από το καράβι μια χειμωνιάτικη σκοτεινή νύχτα. Χωρίς να ξέρω σχεδόν τίποτα για το νησί, κάτι έπιασα στον τρελό της αέρα, απροσδιόριστο αλλά δυνατό. Ανηφορίζοντας προς τα χωριά, σχεδόν στα τυφλά, το συναίσθημα ολοένα και δυνάμωνε, μέχρι που έφτασα στο σπίτι της φίλης μου στον μικρό, ρομαντικό οικισμό Μπερδεμιάρο, βγήκα στην ταράτσα και αντίκρυσα τα φώτα της πόλης κάτω και της Μυκόνου απέναντι. Το αποκορύφωμα ήταν το επόμενο ξημέρωμα με ένα θέαμα που με άφησε άλαλη στην κυριολεξία. Ένα τριήμερο έμεινα εκείνη την πρώτη, μοιραία φορά στην Τήνο. Ο χρόνος ήταν αρκετός για να με κάνει να επιστρέφω ξανά και ξανά για πολλά χρόνια σε όλες τις εποχές, για λίγες ή πολλές μέρες. Κάθε φορά ανακάλυπτα κάτι καινούργιο. Ένα χωριό ολοζώντανο μα κι ένα άλλο ερειπωμένο, σωστό φάντασμα. Ένα απόκοσμο τοπίο, μια μαγευτική αμμουδιά, μια παραλία με βράχια σαν γλυπτά. Μια μυρωδιά...