Είναι μια μικρή γιορτή για τα σπίτια το φτιάξιμο ενός κέικ. Ακόμα και το πιο απλό, της κάθε μέρας, αυτό που πριν εξοπλιστούν με ζυγαριές οι κουζίνες, μετρούσες τα υλικά με το φτηνό φλιτζάνι του γαλλικού που κρεμόταν στην ξύλινη βάση στον πάγκο της κουζίνας, εκεί κοντά στην καφετιέρα. Ή με τον πλαστικό κεσέ του γιαουρτιού. Στο μητρικό μου σπίτι ήταν αυτό: ένα απλό κεκ βουτύρου με γιαούρτι αγελαδίτσα και ξύσμα λεμονιού, κομμάτι άτεχνο, χωρίς μίξερ, συνήθως μαρμπρέ: το ένα τρίτο του χυλού έμπαινε σε χωριστό λεκανάκι, για να το ανακατέψει η μαμά με κακάο και κάποιες φορές και με πούδρα ελληνικού καφέ. Τετρανόστιμη η ωμή ζύμη, ιδίως η σκούρα, τρελαινόμουν να καθαρίζω με το δάχτυλο τα μπολ. Πώς μεγάλωσε το δαχτυλάκι εκείνο που έγλειφε το μπολ. Ξεροψημένο στις άκρες του, ιδίως εκεί που κάνει γωνίες και τσακίσματα η φόρμα, μαλακή ψίχα, εύθρυπτη, λιωτή, μαγικό κεκάκι. Παπάρα στο γάλα, στους πρώτους αραιούς ελληνικούς καφέδες στα χρόνια του...